Ineke was voor mij een thuiskomen. Als ik haar tegenkwam, gingen we altijd vanzelf verder waar we gebleven waren.
Zeker 10 jaar geleden kreeg ze kanker en vroeg mij een patroontje dat weinig inspanning kostte om te maken tijdens de behandelingen. De geborduurde lapjes heeft ze altijd bewaard, de verwerking van het leed.
In september 2021 was de kanker terug. Bestraling en chemo volgden, maar zorgden er helaas niet voor het gewenste resultaat. Het laatste jaar ben ik een aantal malen bij haar op bezoek geweest, verder waar we gebleven waren. We constateerden dat er een olifant in de kamer stond, maar we negeerden deze. Het waren bijzonder mooie momenten.
In mei 2022 gaf ze me een tas vol – voornamelijk blauwe – stofjes, quilten ging niet meer. In juli besloot ze te stoppen met alle behandelingen, met het onvermijdelijke einde in december.
De gekregen stoffen heb ik gecombineerd met mijn eigen stoffen. De handen staan voor de verbinding tussen ons beiden.
93×152 cm.