Toen ik zeven was kreeg ik een broertje, in augustus, ik weet het nog goed.
Nog geen vier weken later was hij overleden.
Een verdriet dat je een leven lang met je meedraagt.
In die tijd werd er niet over gesproken. Als kind begon je er zelf ook niet over, je zag hoeveel verdriet je je ouders daar mee deed.
Ik vond een prachtig gedicht van Katelijne Brouwer en besloot om iets met dit weggestopte verdriet te gaan doen, in plaats van het ingesleten gedrag voortzetten.
Daarbij heb ik gebruik gemaakt van de informatie en tekst op het geboortekaartje, dat ik nog in een oud foto-album heb zitten.
Het werkje hangt in de woonkamer aan de muur.